اهل بیت علیهم السلام شعیان خود را دوست داشتند. زندگی پیروانشان برای آن بزرگواران اهمیت داشت. برای خوشبختی در دنیا و سعادت آخرتشان دل می سوزاندند. سختی های زیادی را به جان می خریدند تا دیگران در آسایش و آرامش باشند. خود را سپر بلای بندگان خدا می کردند تا آنها به مشقت و گرفتاری نیفتند. اصلا آن محبوبان حضرت حق، در جوار عرش الهی بودن را برای هدایت بندگان خدا رها نموده و پا به زمین خاکی گذاشتند تا وسیله نجات دیگران از هلاکت و بدبختی باشند. حتی در این راه جان خود را هم نثار نموده تا رشته ارتباط بندگان با خدای مهربان برقرار بماند. به شیعیان خود مهر و محبت ورزیده تا جایی که خود را پدر امت دانسته و در ناراحتی شیعیان خود، محزون و در مصائب آنها متاثر و حتی در بیماریشان بیمار می شدند.

اهل بیت علیهم السلام همواره با مهربانی و عطوفت با شیعیانشان حتی با گنهکاران آنها برخورد می کردند. نظر لطف و رحمت خود را حتی از بندگان خاطی خدا دریغ نمی داشتند. خود به سراغ بندگان عاصی می رفتند تا آنها را با خداوند مهربان آشتی داده و آشنا نمایند.

اما با تمام مهربانی و عطوفت و مهر و محبتی که اهل بیت علیهم السلام به شیعیانشان دارند، در یک موقعیت، خود حاضر به تنبیه و تادیب شیعیانشان می شوند. حتما باید برای کار و امر مهمی باشد که آن نمونه های رحمت خداوند دست به چنین کاری می زنند؟ حتما پیروان آنها کار بسیار زشت و ناپسندی را مرتکب می شوند؟ لاجرم شیعیان فریضه مهمی را اهمال و درآن سهل انگاری نموده اند که آن پداران مهربان حاضر شده اند دست به تنبیه و تادیب ببرند؟

بهتر است پاسخ را از امام محمدباقر علیه السلام بشنویم که فرمود:  

اگر جوانى از جوانان شیعه را نزد من بیاورند که به مسائل دین آشنا نباشد، او را تنبیه و تأدیب خواهم کرد (تا به دنبال تحصیل و یادگیری مسائل دین برود)

محمدرضا فاضلی‌دوست از جانبازان دوران دفاع مقدس، شعری سروده و تقدیم حضرت امام خامنه‌ای کرده است

یاران ولایت سر بازار ندارند

سودای فروش تن تب‌دار ندارند


در بزم ولی، رقص‌کنان بی‌سر و دستار

شوقی بجز آواز سر دار ندارند

 
تا کور شود آن همه چشمان حرامی

جز نور علی، میر و سپهدار ندارد
 

روبه صفتان جامه دریدند که امروز

عماروشان، جز شرر انگار ندارد

 
ببریده گلوشان سر شمشیر ولایت

آنانکه به جز قوس و قزح، بار ندارند
 

ما میثم تمار به خود دیده و آنان

جز آل امیه دل غمخوار ندارند

 
چون کبک به زیر کنف ریش سراشان

جز حیله و نیرنگ خریدار ندارند

 
مولا، تو اشارت کن و آن گاه نظر کن

این کوردلان مأمن بسیار ندارند
 

با آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

زین اصل مسلم رخ انکار ندارند

اصولاً خواندن قرآن بدون تدبر ارزش قابل توجهی ندارد، زیرا هدف از نزول قرآن، «عمل» به آیات آن است و توجه به معانی و تدبر در قرآن، مقدمه و دریچه‌ای به سوی عمل است.


امام علی(ع) درباره اهمیت تدبر در قرآن چنین می‌فرمایند: «بدانید قرائتی که همراه با تدبر نباشد، خیری در آن نیست»، (بحارالانوار، جلد 89، ص 210)


از اهمیت تدبر در قرآن همین بس که حضرت «جعفر بن محمد(ع)» در دعای پیش از تلاوت قرآن، آن را از خدا طلب می‌کند: «خداوندا قرائتم را قرائتی که در آن اندیشه نباشد قرار مده، بلکه مرا توفیق بده که در آیات و احکامش بیندیشم و قوانین آیین تو را به کار بندم».


خداوند در آیه 29 سوره مبارکه «ص» درباره وظیفه مسلمانان در قبال قرآن می‌فرماید: «کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیْکَ مُبَارَکٌ لِّیَدَّبَّرُوا آیَاتِهِ وَلِیَتَذَکَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ؛ [این] کتابى مبارک است که آن را به سوى تو نازل کرده‏ایم تا در [باره] آیات آن بیندیشند و خردمندان پند گیرند».


آیه یاد شده به همه مسلمانان می‌آموزد که یکی از آداب تلاوت قرآن توجه به معانی قرآن و اندیشیدن در آیات آن است، به این معنا که هر مسلمانی که هنگامی که قرآن می‌خواند به معانی آیات توجه کند، پیام آیه را بفهمد و خود را مخاطب کلام خدا بداند تا زمینه عمل کردن به آیات قرآن کریم را فراهم سازد. برای این منظور از هنگام شروع تلاوت (استعاذه) تا اتمام آن لازم است قاری قرآن افکار خود را متمرکز کند، به چیز دیگری جز قرآن و معانی آن نیندیشد. 


عارف بزرگ مرحوم آقای قاضی(ره) به آیت‌الله شیخ محمدتقی آملی(ره) در رابطه با علت گشوده شدن درهای آفاق و تجلی اسرار غیبی برای برخی در حال قرآن خواندن می‌فرماید: «آنان قرآن کریم را با شرایط ویژه آن تلاوت می‌کنند و با تمام وجودشان به آنچه تلاوت می‌کنند توجه دارند و می‌فهمند جلوی چه کسی ایستاده‌اند».(اسوه عارفان، ص 25)

باتشکر فراوان //شمس تبار

موفق باشید / شمس تبار