لقمان علیه السلام به پسرش گفت: اى‏ پسرم! زنان، چهار گروه‌‏اند: دو گروهشان صالح و دو گروهشان ملعون‏‌اند.
یکى از آن دو گروه صالح، زنى است که در میان قوم خود، شریف و بزرگوار و در پیش خودش، رام و آرام است؛ زنى که اگر چیزى به او داده شود، سپاس مى‌‏گزارد و اگر گرفتار شود، شکیبایى مى‌ورزد. اندک، در دستان او بسیار جلوه مى‏‌کند و در خانه‏‌اش درست‏کار است.
دوم از گروه زنان صالح، زنى است که بسیار مهربان و زاینده است؛ همیشه با شوهرش به نیکى رفتار مى‏‌کند. او مانند مادر مهربان، بر بزرگان قوم محبّت و بر خردسالان دلسوزى مى‏‌نماید. فرزند شوهرش را دوست مى‏‌دارد؛ هرچند از زن دیگرى باشد. دارنده خوبى‏‌ها، مورد رضایت شوهر، و اصلاح کننده خود و خانواده و مال و فرزند است.

بنابراین، او [در کمیابى]، مانند طلاى سرخ است. خوشا به حال کسى که چنین زنى روزى‏‌اش شده است، که اگر در کنار شوهرش باشد یارى‏‌اش مى‌‏کند و اگر از او دور باشد، [دارایى و آبروى] او را نگه مى‌‏دارد.

و اما یکى از آن دو زن ملعون، زنى است که پیش خود، بزرگ و براى قومش رام و آرام است؛ زنى که اگر به او عطا شود ، خشم مى‏‎کند و اگر منع شود، عتاب مى‏‎کند و خشم مى‏‌گیرد.
بنابراین، شوهرش در دست او گرفتار است و همسایگانش از دست او در رنج‏‌اند.
پس او همانند شیر است که اگر نزدیکش شوى، تو را مى‏‌خورد و اگر بگریزى، تو را مى‏‌کشد.
زن ملعون دوم، زنى است که نزد شوهرش است؛ ولى میلش با همسایگان است. پس او زودْخشم و زودْگریان است. اگر در حضور شوهرش باشد، به او سودى نمى‏‌رساند و اگر از او غایب باشد، او را رسوا مى‏‌کند. پس او همانند زمینِ شورى است که اگر آبش دهى، آبْ بالا مى‏آید [و جذب زمین نمى‏شود ]و زمینْ زیر آب مى‏‌ماند، و اگر رهایش کنى، تشنه مى‏‌گردد. اگر فرزندى از او روزى‏‌ات شد، از آن فرزند، بهره‏‌مند نمى‏‌گردى.

متن حدیث:

ـ فیما قالَ لُقمانُ علیه السلام لاِبنِهِ ـ: یا بُنَیَّ ، النِّساءُ أربَعَةٌ : ثِنتانِ صالِحَتانِ ، وثِنتانِ مَلعونَتانِ .
فَأَمّا إحدَى الصّالِحَتَینِ فَهِیَ الشَّریفَةُ فی قَومِهَا ، الذَّلیلَةُ فی نَفسِهَا ، الَّتی إن اُعطِیَت شَکَرَت ، وإنِ ابتُلِیَت صَبَرَت ، القَلیلُ فی یَدَیها کَثیرٌ ، الصّالِحَةُ فی بَیتِها .
وَالثّانِیَةُ : الوَدودُ الوَلودُ ، تَعودُ بِخَیرٍ عَلى زَوجِها ، هِیَ کَالاُمِّ الرَّحیمِ تَعطِفُ عَلى کَبیرِهِم ، وتَرحَمُ صَغیرَهُم ، وتُحِبُّ وَلَدَ زَوجِها وإن کانوا مِن غَیرِها ، جامِعَةُ الشَّملِ ، مَرضِیَّةُ البَعلِ ، مُصلِحَةٌ فِی النَّفسِ وَالأَهلِ وَالمالِ وَالوَلَدِ ، فَهِیَ کَالذَّهَبِ الأَحمَرِ ، طوبى لِمَن رُزِقَها ، إن شَهِدَ زَوجُها أعانَتهُ ، وإن غابَ عَنها حَفِظَتهُ .
وأمّا إحدَى المَلعونَتَینِ فَهِیَ العَظیمَةُ فی نَفسِهَا ، الذَّلیلَةُ فی قَومِهَا ، الَّتی إن اُعطِیَت سَخِطَت ، وإن مُنِعَت عَتَبَت وغَضِبَت ، فَزَوجُها مِنها فی بَلاءٍ وجیرانُها مِنها فی عَناءٍ ، فَهِیَ کَالأَسَدِ إن جاوَرتَهُ أکَلَکَ ، وإن هَرَبتَ مِنهُ قَتَلَکَ .
وَالمَلعونَةُ الثّانِیَةُ فَهِیَ عِندَ زَوجِها ومَیلُها فی جیرانِها ، فَهِیَ سَریعَةُ السَّخطَةِ ، سَریعَةُ الدَّمعَةِ ، إن شَهِدَ زَوجُها لَم تَنفَعهُ وإن غابَ عَنها فَضَحَتهُ ، فَهِیَ بِمَنزِلَةِ الأَرضِ النَّشّاشَةِ إن أسقَیتَ أفاضَتِ الماءَ وغَرِقَت ، وإن تَرَکتَها عَطِشَت ، وإن رُزِقتَ مِنها وَلَداً لَم تَنتَفِع بِهِ.


«الاختصاص،ص339 - بحارالأنوار،ج13 ص429 »